Hoeveel waarheid kan jouw systeem dragen?

Over klank, veiligheid en waarom niet iedereen hetzelfde ervaart

Gisteren zat ik in een ruimte met zes anderen,
omringd door de machtige klanken van meerdere gongs.

We hoorden allemaal hetzelfde geluid.
Maar de ervaringen waren compleet verschillend.

De één straalde van vreugde.
De ander huilde — diep geraakt in het hart.
En iemand anders voelde zoveel spanning dat ze eigenlijk wilde weglopen.

Geen van deze ervaringen is fout of juist.
Het is simpelweg waar ieder van ons was op dat moment.

En het zegt iets essentieels over veiligheid.

Het gaat over de vraag
hoeveel beweging, trilling en waarheid jouw systeem
op dit moment kan doorlaten.

Niet in theorie.
Maar hier.
Nu.
In jouw lichaam.

Sommige systemen openen zich moeiteloos.
Andere hebben meer tijd nodig.
En soms is het meest liefdevolle wat je kunt doen: even blijven waar je bent.

Hoeveel van jezelf kun je op dit moment laten horen —

zonder over je grenzen te gaan,
zonder jezelf te verdoven,
zonder te verdwijnen?

Dat is geen morele vraag.
Het is een lichamelijke.

Je stem volgt de mate van veiligheid die je ervaart.
Altijd.

Als je jarenlang je stem hebt gedimd,
zoals ook ik dat in verschillende fases van mijn leven heb gedaan,
betekent dat niet dat je zwak was.

Het betekent dat je wijs was.

Je paste je aan om te overleven.
Om erbij te blijven horen.
Om niet te veel te zijn.
Of juist niet te weinig.

Je zenuwstelsel deed precies wat het moest doen.

Maar nu…
nu mag je verlangen naar méér dan overleven.

Niet door jezelf te pushen.
Niet door ineens “je plek in te nemen”.
Niet door luid te worden.

Je stem vraagt je niet om luid te worden.
Ze vraagt je om van jou te worden.

Om stap voor stap terug te keren.
Om bewoonbaar te worden.
Om waar te mogen zijn — ook als dat zacht is.

En misschien is dat,
in dit moment van je leven,
al meer dan genoeg.

In Becoming the Voice of Truth werken we precies met deze vraag:
niet hoe je luider wordt, maar hoe je stem veilig weer van jou mag worden.