Wanneer One of Many vanzelf weer meeloopt

Ik wil iets delen uit mijn werk en mijn leven dat me de laatste tijd stilletjes laat glimlachen.

De afgelopen maanden merkte ik hoe de basis van mijn opleiding tot One of Many Women’s Coach zich opnieuw is gaan verweven met mijn werk rond klank, stem en expressie.
Niet als een nieuwe richting.
Niet als een bewuste herpositionering.

Eerder als een herinnering.
Iets wat terugkomt wanneer het er mag zijn.

Ik begon mijn One of Many-traject in 2017/2018, in de allereerste groep.
Nu, zeven jaar later — na peri-menopauze, een scheiding, het loslaten van een bedrijf en het opbouwen van een nieuwe — voel ik hoe levend dit fundament nog steeds is.

Mijn zenuwstelsel is rustiger.
Mijn lichaam zachter.
En tegelijk ervaar ik meer stevigheid in mijn werk.

Als queer en neurodivergent professional voelt het voor mij essentieel dat belichaming en bewustzijn van het zenuwstelsel niet iets zijn wat je toevoegt, maar iets wat het vertrekpunt vormt.
Niet eerst praten en later landen,
maar luisteren naar wat het lichaam al weet.

Wat ik nu zie gebeuren, is een natuurlijke samenkomst.
One of Many-wijsheid,
stem- en klankwerk,
muziek, belichaming en coaching
komen elkaar in het midden tegen.

Balans, cycli, Power-dynamieken en innerlijk leiderschap zijn daarin geen concepten, maar ervaringen die zich ontvouwen in het moment.

In een sessie vandaag begonnen we met een door klank begeleide bodyscan.
Van daaruit tekende mijn cliënt wat zij ervoer.
En vanuit die beelden ontvouwde zich de coaching.

Niet door analyse.
Niet door iets te willen repareren.
Maar door aandachtig te luisteren
en de intelligentie van het lichaam te laten spreken.

Wat mij blijft verrassen, is de eenvoud van deze manier van werken.
Het voelt licht en ruim,
en tegelijkertijd zijn de verschuivingen die cliënten ervaren diepgaand.

Zij doen het werk — onmiskenbaar —
maar op een manier die levend, menselijk en vol te houden is.

Ik voel dankbaarheid voor het fundament dat One of Many mij heeft gegeven:
de taal,
het werken in cycli,
en de ruimte om in cirkels te bewegen in plaats van in rechte lijnen.

En ik voel dankbaarheid voor deze fase in mijn professionele leven,
waarin alles wat ik ben — muzikaal, belichaamd, neurodivergent, queer —
niet meer naast elkaar hoeft te bestaan,
maar samenwerkt.

Dat wilde ik delen.